اثربخشی آموزش توانمندی‌های روان‌شناسی مثبت بر امید به زندگی نوجوانان دختر

فصلنامه زن و جامعه

مقاله 4، دوره 12، شماره 47، آبان 1400، صفحه 45-56   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/jzvj.2021.24402.3179

نویسندگان

سجاد امینی منش¹؛ حسن رضایی جمالویی²؛ مهدی طاهری^{* 3}؛ سهیلا انصاری⁴؛ شیما منصوری فر⁵

¹استادیار، گروه روانشناسی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.

²استادیار، گروه روانشناسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران.

³استادیار، گروه روانشناسی، موسسه آموزش عالی تابران، مشهد، ایران

⁴کارشناس ارشد، گروه روانشناسی، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، ایران.

⁵کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران

تاریخ دریافت: 26 اسفند 1398،  تاریخ بازنگری: 27 مهر 1399،  تاریخ پذیرش: 23 آبان 1400 

چکیده

چکیده
هدف: روان شناسی مثبت­گرا یکی از جدیدترین شاخه­های روان شناسی است. این زمینه ی خاص از روان شناسی بر موفقیت انسان تمرکز دارد و به دنبال کمک به افراد برای شادکامی است. روانشناسی مثبت گرا علمی است که به جای توجه به ناتوانی‌ها و ضعف‌های بشری، روی توانایی‌هایی از قبیل شاد زیستن‏، لذت بردن، قدرت حل مسأله و خوش‌بینی متمرکز است؛ لذا هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش توانمندی­های روانشناسی مثبت بر امید به زندگی دانش­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهرستان نجف آباد بود.
روش­: طرح پژوهش حاضر، پیش­آزمون/ پس­آزمون با گروه کنترل بود. پس از ارزیابی نمرات امید به زندگی در نمونۀ اولیه، 53 نفر از افرادی که در امید به زندگی نمرات پایینی داشتند مشخص و سپس از بین آنها به صورت تصادفی ساده 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 هفته (جلسه) در جلسات آموزش گروهی توانمندی­های روانشناسی مثبت شرکت کردند. داده­ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته­ها: نتایج نشان داد آموزش توانمندی­های روانشناسی مثبت باعث افزایش معنادار امید به زندگی در دانش­آموزان می­شود. همچنین آموزش توانمندی­های روانشناسی مثبت توانست سبب افزایش نمرات در بُعد تفکر راهبردی در نوجونان دختر شود.

کلیدواژه‌ها

توانمندی‌های روانشناسی مثبت؛ امید به زندگی؛ دانش‌آموز

عنوان مقاله [English]

Effectiveness of teaching capabilities in positive psychology on life expectancy among female adolescents

نویسندگان [English]

sajad Amini manesh¹؛ Hasan Rezaei Jamaloei²؛ Mahdi Taheri³؛ Soheila Ansari⁴؛ shima Mansourifar⁵

¹Department of Psychology, Shiraz Branch, Islamic Azad University, Siraz, Iran.

²Department of Psychology, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran.

³Department of Psychology, Tabaran Institute of Higher Education, Mashhad, Iran.

⁴Department of Psychology, Khomeini Shahr Branch, Islamic Azad University, Khomeini Shahr, Iran

⁵. MA in Clinical Psychology, Department of Psychology, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran

چکیده [English]

The purpose of this study was to investigate the effectiveness of teaching Capabilities in positive psychology on life expectancy among daughter Secondary school students in Najafabad city. Design of present study was pre-test, post-test with control group. After of assessing the scores, 40 people with down scores life expectancy were randomly assigned to both experimental and control groups. For examinations Group for 8 weeks (session) and per week for 2 hours, the Capabilities in positive psychology were held in a group. After completing the training sessions, both groups responded to the questionnaires and the findings were analyzed using SPSS software. The results showed that effective of teaching Capabilities in positive psychology on the significant increase of life expectancy at secondary school students. The results showed that of teaching capabilities in positive psychology increased in the level of strategic thinking of the dimensions of life expectancy. According to impact of positive psychology traning on increasing life expectancy, it is suggested that these concepts be further considered in the research and desine of educational programs.

کلیدواژه‌ها [English]

Capabilities in positive psychology, Life expectancy, Students

مراجع

1. Furstenberg, F.F. (2000). The sociology of adolescence and youth in the 1990s: A critical commentary. Journal of Marriage and the Family, 62, 896-910.
2. Sehat, A., & Aminimanesh, S. (2020). Predicting high-risk behaviors in female adolescents based on psychological motivations. Caspian Journal of Pediatrics, 6(2), 442-448.
3. Namdari, K., Molavi, H., Malekpour, M., Kalantari, M. (2009). The Effect of Cognitive Hope Enhancing Training on Character Strengths of Disthymic Clients. Journal of Clinical Psychology, 1(3), 21-34.
4. Cooper, M, Frone, MR, Russel, M & Muder, P. (2007). Drinking to regulate positive and negative emotions. A motivational model use. Journal of Personality and Social Psychology, 69: 990-1005.
5. Magyar-Moe, J. (2009). Therapists guided to positive psychological interventions. NewYork: Elsevier.
6. Snyder, C.R. (2000). Handbook of hope: theory, measures, and applications. USA: Academic Press.
7. Santos, V., Paes, F., Pereira, V., Arias-Carrion, O., Silva, A.C. (2013). The role of positive emotions of positive psychology in depression treatment: systematic reviewe. Clinical Practice and Epidemiology in Mental Health, 9, 221-237.
8. Seligman, M. E. P., Steen, T. A., Park, N., & Peterson, C. (2005). Positive psychology progress: Empirical validation of interventions. American Psychologist, 6, 410–421.
9. Seligman, M.E.P., Rashid, T., & Parks, A.C (2006). Positive psychotherapy. American Psychologist, 61(8): 774-788.
10. Compton, W.C (2005). Introduction to positive psychology. Stamford: CT, Thomson/ Wadsworth.
11. Dokhtkalani, S., Namdari, K. (2013). The Relationship between Character Strengths and Task and Contextual Performance. Counseling Culture and Psycotherapy, 4(14), 75-97.
12. Terni, P. (2015). Solution- focus: bringing positive psychology into the conversation. International Journal of Solution- Focused Practices, 3(1):8-16.
13. Kordmirza Nikuzadeh, E. (2011). Comparison the Effectiveness of positive psychotherapy and Adlerian group therapy Intervention Program for Promotion of Resiliency in Drug Dependents. Counseling Culture and Psychotherapy, 2(5), 6-32.
14. Bixter, M.T. (2015). Happiness, politicals orientation, and religiosity. Personality and Differences, 72, 7-11.
15. Zareei MahmoodAbadi, H. (2017). The Effectiveness of Positive Psychology’s Training on Marital Intimacy and Life Expectancy in Women. Journal of Tolooebehdasht, 16(2):98-109.
16. Frydenberg, B., & Lewis, R. (2009). Relations among wellbeing, avoidant coping, and active coping in a large sample of Australian adolescents. Psychological Reports, 104, 745-758.
17. Luthans, K.W., & Jensen, S.M (2002). Hope: A New Positive Strength for Human Resource Development. Human Resource Development Review, 1(3), 304-322.
18. Naami, A., Alizadeh, N., Abdi, A. (2016). Studying the effect of Assertiveness Training on Female teenage Students' Shyness and Self-Concept. Quarterly Journal of Women and Society, 7(25), 181-200.
19. Pourrahimi, M., Ahadi, H., Asgari, P., Bakhtiarpour, S. (2015). Effectiveness of Fordyce Happiness Training on Female Students’ Coping Strategies, Quality of Life and Optimism. Quarterly Journal of Women and Society, 6(23), 25-40.
20. Snyder, CR., Harris, C, Anderson, JR, Holleran, SA, Irving, LM, Sigmon, ST, Yoshinobu, L, Gibb, J, Langelle, C & Harney, P. (1991). The will and the ways: development and validation of an individual-differences measure of hope. Journal personality social psychology, 60(4): 570-585.
21. Bryant, FB & Cvengros, JA. (2004). Distinguishing hope and optimism: Two sides of a coin, or two separate coins? Journal of Social and Clinical Psychology, 23, 273-302.
22. Kermani, Z, Khodapanahi, MK, Heidari, M. (2011). Psychometric properties of Snyder Hope Scale. Journal of Applied Psychology, 5, (4) 7-23.

Feldman, D.B., Kabota, M. (2015). Hope, self-efficacy, optimism, and academic achievement. Learning and Individual Differences, 37, 210-216.